Kolejny korzystny wyrok TSUE dla kredytobiorców frankowych

W dniu 07 grudnia 2023 r. TSUE wydał kolejny bardzo korzystny wyrok dla kredytobiorców frankowych w sprawie C‑140/22 potwierdzający prawidłowość formułowanych przez nich roszczeń o unieważnienie umowy kredytu lub pożyczki powiązanych z walutą obcą. W szczególności TSUE przesądził, że wykonywanie praw przez konsumenta nie jest uzależnione od złożenia przed sądem oświadczenia, w którym konsument oświadcza, że wyraża zgodę na unieważnienie umowy. Po drugie Trybunał potwierdził swoje wcześniejsze stanowisko, że bank nie może żądać od konsumenta rekompensaty w związku z nieważnością umowy kredytu, lecz wyłącznie zwrotu kapitału kredytu. Powyższe orzeczenie stwierdza jednoznacznie, że wyłączenie stosowania nieuczciwych warunków umowy nie może być zawieszone albo uzależnione od spełnienia dodatkowych przesłanek przewidzianych w prawie krajowym lub orzecznictwie. W konsekwencji żądanie przez kredytobiorców odsetek za opóźnienie za okres od wezwania banku do zapłaty (a nie dopiero od dnia złożenia oświadczenia przed sądem) wydaje się koncepcją uzasadnioną.

Poniżej najistotniejszy fragment dzisiejszego wyroku:

„Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że w kontekście uznania nieważności w całości umowy kredytu hipotecznego zawartej z konsumentem przez instytucję bankową ze względu na to, iż umowa ta zawiera nieuczciwy warunek, bez którego nie może ona dalej obowiązywać:

• stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą wykonywanie praw, które konsument wywodzi z tej dyrektywy, jest uzależnione od złożenia przez tego konsumenta przed sądem oświadczenia, w którym twierdzi on, po pierwsze, że nie wyraża zgody na utrzymanie w mocy tego warunku, po drugie, że jest świadomy z jednej strony faktu, że nieważność wspomnianego warunku pociąga za sobą nieważność wspomnianej umowy, a z drugiej – konsekwencji tego uznania nieważności, i po trzecie, że wyraża zgodę na uznanie tej umowy za nieważną;
• stoją na przeszkodzie temu, aby rekompensata żądana przez danego konsumenta z tytułu zwrotu kwot, które zapłacił on w wykonaniu rozpatrywanej umowy, została pomniejszona o równowartość odsetek, które ta instytucja bankowa otrzymałaby, gdyby umowa ta pozostała w mocy.”